Hoe het begon

Toen ik klein was keek ik altijd naar de meisjes. Niet omdat ik met ze wilde spelen of zo. Maar omdat ik jaloers was. Meisjes mogen namelijk leuke kleren aan. Rokjes en jurken. Maar vooral omdat zij maillots aan mogen.
Dat mag ik niet. En wat ziet dat er toch mooi uit. Dat moet ook echt zo lekker voelen. Die zachte ribstof aan je benen. En het zit ook zo mooi onder het rokje, in het kruisje. Die lijnen van het broekje: een streepje van voren en twee van achteren die als een v beneden bij elkaar komen. Een soort van zadeltje. Ik kreeg er warme gevoelens van. Meisjes lopen vast de hele tijd met een warm gevoel in hun kruisje, een soort van zachte opwindende druk die de maillot geeft tegen hun kruisje dacht ik. Waarom mag ik niet de hele dag met dat opwindende gevoel rondlopen? Wat oneerlijk! En dan de streling van de maillotstof tegen de benen. Dat moet zo lekker zijn. Alleen de aanblik van een maillotknie is ook mooi. Als ze dan haar been buigt en er komen van die kreukeltjes van de maillotstof achterop de knie. Wat moet dat fijn voelen. En de voetjes helemaal bedekt. Ik wil dat ook! Wat oneerlijk!
En in de zomer mogen meisjes gewoon in hun onderbroekje over straat. Natuurlijk met een rokje aan maar tussen de straat en het broekje zit niets. Hoe kan dat nou. Alsof je niets aanhebt. En als je dan loopt voel je de wind zachtjes tegen je kruisje. Dat moet ontzettend lekker aanvoelen. Zo lekker kriebelen. Waarom mag ik dat niet voelen? Ik wil ook meisje zijn!

Ik verzamelde plaatjes uit reklamefolders. En van postorderbedrijven zoals termeulen en wehkamp. Meestal waren er een aantal pagina's gewijd aan maillots. Wow wat mooi. Ik keek weer uit naar de herfstmode. Al die plaatjes van meisjes en vrouwen die onder hun jurk een maillot aanhadden. In de krant stonden soms ook pagina grote advertenties van c&a. Met getekende meisjes met strokenrokjes, ballerina's en warme gebreide maillots aan. Warme zachte maillots. Extra zacht. Dat soort termen. Het wond me op. Ook maakte het me boos. Oneerlijk. In de krant, of in een willekeurig tijdschrift bladerde ik altijd op zoek naar plaatjes. Maar ook naar artikelen liefst in damesbladen. "Het wordt kouder, tijd om onze benen weer te hullen in warme maillots. Hullen. Ook zo'n term. En dan alleen het woordt maillot al. Als iemand het terloops zij rilde ik. Als het ergens stond bleef ik het lezen. Sidderend.

Toen ik iets ouder was stapte ik soms op de fiets. Naar de hema. Liep ik langs de schappen op zoek naar maillots. Een keer durfde ik de moed op te brengen om er een onder mijn jas te verbegen. Een zwarte met brede rib. Ik vergeet het nooit meer. Met kloppend hart reed ik naar huis. "Een maillot, ik heb een maillot, mijn eigen maillot". De rit leek eindeloos te duren. Thuisgekomen bekeek ik het pakje. Achterop stond: "bij het aantrekken eerst het ene been oprollen en de voet erin. Daarna optrekken tot de knie. Vervolgens het andere been. Dan de stof verder optrekken tot het broekje goed glad aansluit". Ongelovelijk. Ze (ik ging er vanuit dat dit een ervaringsverhaal was van een vrouw) sprak tegen mij! Ze moedigde mij aan om de maillot aan te doen. Dat deed ik. De maat was niet helemaal juist. Niet op gelet. Maar ik trok "mijn" maillot aan, en explodeerde. De maillot heb ik nog vaak aangehad, ik heb er ongelofelijk veel genot van gehad, en ik heb 'm tot op het draad versleten ondanks dat deze iets te klein was. Ook de wikkel heb ik gekoesterd en duizendmaal gelezen. Dit is het dus. Wat meisjes voelen. Wow. Nog meer jaloezie. Door deze ervaring durfde ik ook meer. Ik wilde er een die echt paste. Maar ja wat is mijn maat? In ons winkelcentrum zat een kledingwinkel die ze ook verkocht. Ik had ze gezien. Lichtroze en wit, allerlei kleuren. Ik gevraagd. Heeft u ook maillots? "Welke maat heeft ze", vroeg de mevrouw. Ik was van mijn stuk gebracht. Het was voor mij, maar ze dacht dat ik ze voor mijn zus haalde zeker. Wat nu? Ik haalde mijn schouders op. "Hoe groot is ze?", vroeg ze vervolgens, ook wel wetend dat ze blijkbaar voor mezelf waren.

Onhandig stak ik mijn hand uit. Gebarend in de lucht naast me ter hoogte van mijn eigen lengte: "eh, ongeveer zo groot." Ze noemde een maat. "Hoeveel zijn ze kon ik uitbrengen". Ze noemde een prijs. Veel duurder dan de hema. Ik bedankte haastig en snelde met een rood hoofd weg. Mijn hart bonste. Ik wist nu wel de juiste maat.

Bij de toenmalige Jacq. Hermans verkochten ze ook maillots. Ik was er al een paar keer langs gelopen. Toen de rijen bij de kassa's leeg waren pakte ik een maillot in mijn maat die ik met een rood hoofd en trillende handen afrekende. Het was er een in de kleur oudroze. De kassiere stopte het in een zakje en overhandigde mij mijn aankoop. "Veel plezier ermee!", zei ze. Met een vuurrood hoofd maakte ik me uit de voeten. Thuisgekomen trok ik 'm aan. Deze paste perfect. Wat zie ik er mooi uit. Er was niemand thuis en ik heb mijn maillot wel een uur aangehad. Heerlijk. Wat zat dat lekker en wat zag ik er meisjesachtig uit. Mijn benen gehuld in de roze zachte warme stof. Ik hield niet op met het bekijken van mijn benen. Zo heb ik ruim tot in mijn tienerjaren genoten van dat heerlijke prachtige kledingstuk: de maillot.

Mijn constante verlangen naar maillots bracht me er ook toe om 's-avonds door de straten te lopen. Over paadjes die langs achtertuinen van huizen liepen. Telkens keek ik of er ergens misschien een maillot aan de waslijn hing. Soms was ik uren alleen aan het wandelen. Als een speurhond zoekend naar maillots. Een enkele keer zag ik er een. Ik heb echter nooit de moed gehad om deze van de lijn te hale en mee te nemen. Wel heb ik wel eens een damesonderbroekje meegenomen. Als er grofvuil langs de wegen stond, zocht ik ook naar zakken met kleding. Deze doorzocht ik dan op maillots. Ik heb ooit een kindermaillot gevonden. Veel te klein natuurlijk. Maar ik heb deze wel toen meegenomen. Ook heb ik eens een zwarte balletmaillot gepikt van een iets ouder meisje. Die had een tas bij zich met de kleding waarin ze zich tijdens een repetitie had verkleed. Ik zag dat ze de maillot aanhad en keek er belangstellend naar. Toen ik de tas later in de gang zag staan kon ik mezelf niet inhouden. Ik heb de maillot eruitgehaald en mee naar huis genomen. Het was echter geen echte, maar wat we nu eerder een legging zouden noemen. Maar dan met bandjes onder de voet. Hij was ook te klein dus veel plezier had ik er niet van.

Ondertussen had ik een hele verzameling maillots opgebouwd. Ik bewaarde ze in een plastic tas in een oude reiskoffer die dienst deed als bedlade, onder mijn bed.

Op een zeker moment kreeg ik een vriendin. Een beetje kalverliefde maar toch. Die vriendin droeg soms ook rokjes. Op zich niet zoveel bijzonders. Maar op een dag waren we op mijn kamer. We waren aan het kletsen. Ze droeg een zwarte rok met daaronder geen maillot maar een huidkleurige panty. Ik meen mij te herinneren dat ze die aan de rand van het bed openhaalde. Er zat vervolgens een ladder in. Toen ze op zeker moment naar huis wilde zei ze dat ze niet zo over straat wilde gaan. Ze trok de panty uit en gooide die in de prullebak onder mijn bureau. Ik keek het belangstellend aan. Toen ze weg was nam ik de gedragen panty eruit. Hij had nog een beetje de vorm van haar benen. Ik keek ernaar en rook eraan. Ruikt best lekker. Maar het is geen maillot. Toch maar eens aangeprobeerd. En niet te geloven, dit zit nog veel zachter. En een panty zit nog best lekker warm. Hoe kan dat nu?  De maat klopte niet voor mij maar mijn belangstelling was gewekt.

Bij v&d (ik durfde inmiddels de beenmodeafdeling enigszins te betreden) een panty in mijn maat gekocht. 30 denier, zwart weet ik nog. Een met versterkte hiel, zo ontdekte ik bij thuiskomst. Ik vond het er mooi uitzien. Het broekje was ook dezelfde dikte als de rest. Met trillende handen opengemaakt. Inmiddels had ik ook ergens  een strokenrokje uit een zak met oude kleren gevonden. Een rokje met een elastische band en met binnenvoering van tule weet ik nog, hij paste me prima. Nadat ik de panty uit de verpakkig had gehaald bekeek ik 'm aandachtig. Wat is dit toch mooi. En wat zijn vrouwen bevoorrecht om dit te mogen dragen. Ik deed mijn sokken en broek uit. Ik trok de panty aan. Ik was er behoorlijk bedreven in na al mijn ervaring met maillots. Toch was dit nieuw. De stof was dunner en je kon er minder aan trekken. De panty sloot echter prima rond mijn voeten. Ik rilde toen ik 'm optrok tot over mijn bovenbenen. Het broekje sloot mooi aan. Het zat echt heerlijk. Ik raakte opgewonden. Ook het rokje deed ik aan. Toen ik mezelf beneden bekeek was ik zo blij. Wat een hemels gevoel. Wat een mooi kledingstuk. Ik keek naar mijn voeten. Op de onderkant zat een baan die iets dikker was en die over mijn hiel in een driehoek eindigde. Zo vrouwelijk en sexy. Ik wilde elke dag een panty aan!

In v&d ontdekte ik een mooie panty. Ik hou van panty's die helemaal van nylon zijn. Ofwel 100% polyamide. Dat materiaal is heel zacht, maar geeft niet zo'n glans. Het ziet er meer wat poederachtig uit. De panty was er een van het eigen merk. In een neutrale verpakking. Geen enkele foto van een vrouw die haar met de zachte stof omhulde benen toont in een elegante pose. Slechts een klein vierkantje bovenin waardoor je de inhoud kan zien. Op de verpakking stond 30 denier. Achterop werd de panty verder beschreven. Transparant tot aan de taille,ingebreide hiel. Ik koos mijn maat. Als kleur wilde ik graag huidskleur. Als ik een meisje zie met zo'n panty aan dan ril ik. Het ziet er zo zacht en comfortabel uit. Afgerekend en naar huis gegaan. Thuis de verpakking voorzichtig opengemaakt. De panty zat keurig gevouwen rond een kartonnetje. Zachtjes rolde ik 'm af. Ik hield 'm voor me. De voeten bungelden onderaan. De rand van het broekje hield ik vast. Ik rook eraan. De geur van de stof nam ik op. Ik ga je aandoen dacht ik.